www.balet.pl

[mkonik]

Teatr Tańca DF ::: Pod złamanym skrzydłem
13 czerwca, godz. 22.00, Teatr Groteska (Sala Kopułowa)
pokaz w ramach KRAKOWSKIEJ NOCY TEATRÓW

wstęp wolny, rezerwacja wejściówek: od poniedziałku do piątku
w godz. 8.00-16.00; tel. 012 633 37 62


TEATR TAŃCA DF

Teatr tańca DF jest zespołem łączącym doświadczenie tańca współczesnego i teatru ruchu. Teatr założony w 1990 roku z inicjatywy Marioli Kleczkowskiej i Katarzyny Skawińskiej jest projektem edukacyjnym, mającym na celu kształcenie tancerzy w zakresie techniki ruchu i świadomości ciała. Skupiona i konsekwentna praca pozwala młodym tancerzom zrozumieć dynamikę ich ciał w przestrzeni i poczuć nieocenioną wartość twórczej postawy w stosunku do własnego ciała.
DF to także miejsce doskonalenia warsztatu choreograficznego i realizacji własnych pomysłów przez członków zespołu. Choreografem spektakli teatru tańca DF jest Katarzyna Skawińska. Przeżycie, zmysłowe doświadczenie porusza, domagając się ujęcia w komunikowalną formę. Mający taką moc język Katarzyna Skawińska odnajduje u źródeł, zgłębiając tradycyjne wartości sztuki. Wysiłki twórcze autorki choreografii koncentrują się również na interpretacji tekstów i obrazów kultury, proponując pełną urody estetykę ruchu, dotyka poprzez taniec upływającego czasu i głębi milczenia. Nie eksploatuje ona obszarów sztuki krytycznej czy autotematycznej, ale reinterpretuje artystyczny kanon, wierząc w doniosłe znaczenie tańca w kulturze.

www.teatrtancadf.pl

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
POD ZŁAMANYM SKRZYDŁEM

choreografia: Katarzyna Skawińska
scenografia: Grzegorz Skawiński, Andrzej Górnisiewicz
kostiumy: Grzegorz Skawiński - projekt, Marta Ornacka - wykonanie
muzyka: Meredith Monk, Lume Lume
realizacja nagrań muzycznych: Bartek Chruściński
tańczą: Magdalena Konik, Anna Wańtuch, Barbara Wysoczańska, Anita Rachwał, Magda Śmigasiewicz, Marcelina Jóźwiak, Katarzyna Badura
foto: Jakub Szyma
grafika: Magda Konik


W spektaklu spotykają się dwa rodzaje reguł ekspresji. Język właściwy sferze tajemnicy, nieredukowalna abstrakcja oraz spoisty, chronologiczny wątek, teatralizacja postaci. Forma możliwa dzięki abstrakcji sprzyja doznawaniu piękna, mnożąc plamy nastrojów podsyca impresyjność, na której opiera się choreografia, zdobywająca swój ostateczny wyraz jednak dopiero dzięki kalkulacji odruchów, antropomorficznej kronice przypadków.
To, co ma się stać powstaje z ciemności. Wyłania się Ona, to dzięki niej zajaśniało, ona ma moc stwarzania, chce opowiadać, pozwala patrzeć. Współpracuje z rytmem w porządkowaniu chaosu, nadaje światu dynamikę, otwiera przed nami scenę, pokaże jak jest.
Głosy. Słychać głosy, czasami śpiew, ale też jęki, westchnienia, słowa bez treści. Zatem pojawią się, są już blisko, przybędą odegrać swoją rolę. Ciała są materią tego świata. Przezroczyste, migoczące, rozsiewają światło i mienią się w nim. Takie już są, odegrają i pójdą, a potem wrócą i znowu to samo. Każą na siebie patrzeć w zachwyceniu, dostrzegać szczegóły, wodzić oczami za tą ich obowiązkową gimnastyką. Pewne własnych ruchów, prawdopodobnie dobrze im znanych, rutyna czasu ciągłych powrotów. Zbite w gromadkę, bezgranicznie podporządkowane, podążają za wolą Tej, na której wezwanie przybyły.
W tym świecie przeznaczenia jest miejsce na śmiech. Jedno z ciał astralnych dociąża, nie do pary, naznaczone. Jest jednak wpisane w ten świat, nie może ostatecznie wytrącić go z równowagi. Zdeterminowane ma przypisaną rolę, zmącić, naruszyć porządek.
Jest wśród nich i drugie, nie do pary choć potencjalna pary połówka. Silna, przepojona sprzeciwem. Walczy z Tą, która waży losy. Z góry przegrana.
Są razem, każda na swoim miejscu, co dzieje się z tym światem, dzieje się i z nimi, bo do niego należą. Przestraszone, przeznaczone, wymazywane, znikają.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Krakowski Teatr Tańca DF stwarza swoje kolejne poetyckie światy
"Wytańczyć duszę"

Teatr Tańca DF, prowadzony przez choreograf Katarzynę Skawińską, działa od 1990 roku. W tym czasie zespół zdobywał liczne nagrody, stając się grupą posiadającą swój rozpoznawalny styl. W spektaklach Katarzyny Skawińskiej taniec tradycyjny spotyka się ze współczesnm, tworząc poetyckie światy, pełne namiętności, skrzące się mozaiką barw i nastrojów. Skawińska chętnie opowiada historie. Jej spektakle zawsze zawierają anegdotę, taniec zawsze ma swoją fabularną logikę. I tak też jest w "Pod złamanym skrzydłem" - najnowszej premierze Teatru.

Tytuł - "Pod złamanym skrzydłem" - budzi skojarzenia z nazwą jakiejś podejrzanej speluny. Ale jest też metaforą przerwanego lotu, klęski, końca uniesień. U Skawińskiej jest po trosze i to, i to. Z ciemności wyłania się aluminiowy stół, może lada, czy stojak. Dookoła leżą mniejsze i większe buteleczki. Trochę przypomina to nieład wczorajszej nocy. Samotna tancerka w białym, zwiewnym kostiumie, zaczyna ten świat porządkować. Jest tak, jakbyśmy znaleźli się w laboratorium alchemika, w którym odbywa się dzieło tworzenia nowego życia. Jej czynności są jeszcze naturalne. Po chwili, jeszcze cały czas w ciszy, zacznie się taniec. Taniec demiurga. W głębi sceny majaczą wielkie, rozkloszowane suknie. Kiedy światło wydobędzie je z mroku, okaże się, że są to samotnie stojące formy, jakby czekające na to, aby ktoś je ożywił. Z tych sukien zaczynają nieśmiało wystawać dłonie, potem całe ręce, w końcu pojawiają się w nich postaci. To bardzo piękny pomysł Skawińskiej i scenografów, Grzegorza Skawińskiego i Andrzeja Górnisiewicza. Teraz tancerki zaczynają swój taniec, w którym emocje wyraża gest dłoni. Są jeszcze spętane formą, ale w następnej sekwencji uwolnią się z sukien. I zatańczą opowieść o narodzinach ludzkich światów. Dotkną rozkoszy nieba, ale i poczują, czym jest piekło. A tancerka z początku spektaklu, tak, jak tchnęła w ten świat życie, tak je zakończy.

autorka artykułu: Magda Huzarska-Szumiec, Gazeta Krakowska