www.balet.pl

[Joanna]

JustDance., współczesny z założenia nie jest tańczony w pointach.
Owszem, zdarza się tak, ale nie jest to cechą tej techniki, tak jak baletu. To, że ktoś sobie wymyśli, aby mieszać wiele elementów z klasyki ze współczesnym, to dzięki temu, że współczesny z definicji pozwala na korzystanie z różnych innych technik, stylu, metod ruchowych, itp. Ale nie można powiedzieć, że współczesny może być tak samo tańczony boso jak i w pointach - trochę inaczej to wygląda. Tzn. może być tańczony we wszystkim, ale to nie znaczy, że to 'wszystko' jest wymagane do opisu tej techniki.

Polecam temat 'Pointy w tańcu współczesnym'.

[Father]

Czy w tańcu współczesnym do wyrażenia ekspresji uczuć wszystko jest dozwolone?
Czy ten rodzaj tańca nie jest przypadkiem syntezą wszystkich rodzajów tańca i powoli staje się uniwersalnym "językiem" tańca światowego? A to by mu rokowało duże perspektywy. Oświećcie mnie proszę.

[JustDance.]

Joanna, masz rację może. To nie jest jego cechą, ale się tak robi. Wiadomo, że można we wszystkim. : )
A podoba wam się współczesny w pointach? Bo mnie bardzo. Wygląda to moim zdaniem bardzo ciekawie. A może to dlatego, że to coś nowego...

[Joanna]

Father, czy do wyrażania uczuć - tak, właściwie wszystko jest dozwolone, ograniczone jest tylko wyobraźnią autora. I nie tylko do wyrażania uczyć, pole jest tutaj znacznie szersze - równie dobrze może to przekazanie czegoś niekoniecznie emocjonalnego, a intelektualnego, np. wyrażenie jakiegoś swojego konceptu, przemyślenia, itp. Tak że nie jest to ograniczone tylko do wyrażania/ wywierania emocji.

Pamiętajmy przy tym też o silnym osadzeniu tej techniki tańca w teatrze, co daje dużo nowych możliwości ekspresji - sama technika jako taka, jest podporządkowana pewnym zasadom, które też jednak mogą się trochę różnić w różnych wersjach współczesnego (nie znaczy to, że diametralnie - pewne zasady są zachowywane zawsze i wszędzie, ale mogą być trochę inaczej wykonywane, np. kontakt z podłogą, zawieszenia).

Co do tego, czy taniec współczesny jest taką syntezą wszystkich tańców. I tak i nie. Raczej można by powiedzieć, że ma nieskończone możliwości czerpania z innych rodzajów tańca. To jest raczej tak, że jest pewna podstawa, rozwijana przez lata jako taniec współczesny, ze swoimi zasadami, cechami, itp., do której można było dosypywać różne 'przyprawy', czyli czerpać z innych technik tańca oraz metod ruchowych, w mniejszym lub większym stopniu. Taniec współczesny nie powstał jako synteza innych tańców, ale ma możliwości ich syntezowania, z których zresztą korzysta.
To jest trochę tak, jak z np. Firefoxem;) - masz przeglądarkę, do której możesz sobie doinstalować takie dodatki jakie Ci pasują i ilości takiej, jaka jest Ci potrzebna:) Niektóre dodatki przyjmują się lepiej, na tyle że przez wiele osób są uważane za niemal nieodłączną cechę (jak np. popularność sprawdzania pisowni), niektóre mniej - a cała mieszanka jednak jest indywidualna dla każdego. Stąd we współczesnym mówi się o tym, że technika zależy bardzo od danego choreografa, itp. Dokładnie na tym samym to polega

[Father]

Dzięki Joanno!
Czyli dla każdego coś miłego i nie ma ograniczeń
przepraszam za humorystyczne podejscie do tematu ale tak sobie dzisiaj pojezdzilem (czyt: potańczylem na łyżwach), że caly jestem w skowronkach

[Lottie]

[Lady_Gold_Moth]

Ja jeszcze co do tej wypowiedzi o 'szarpanym' współczesnym i tym, jakoby jest od odłamem baletu.. Absolutnie nie jest. Taniec współczesny powstał w opozycji do klasycznego i jego zasad (Duncan, St. Denis), a że elementy techniki baletowej przeniknęły do niego, to już inna sprawa - ale z założenia miała to być technika opozycyjna.

[Tygra]

A co myślicie o stwierdzeniu, że taniec klasyczny podporządkowany jest estetyce, a współczesny przeżyciu?

[Father]

Coś w tym stwierdzeniu jest na rzeczy ale tylko z pozoru ponieważ w każdej kategorii tańca aby pretendowal on do sztuki musi być cos głębszego, coś co Ty prawdopodobnie nazywasz przeżyciem. Estetyka natomiast jest rzeczą względną a umowa jaką jest dajmy na to kanon tańca klasycznego w pewnym stopniu narzuca jej ramy.

[Joanna Bednarczyk]

[Alya]

Co do definicji "tańca współczesnego" to ostatnio na stronie Śląskiego Teatru Tańca znalazłam takie:


Czym jest taniec modern?

Donald McDonagh


Taniec modern jest koncertową, artystycznie ukształtowaną formą spektaklu ruchowego, która nie ogranicza się do jednej techniki przedstawiania. Zgodnie z nią choreograf sporządza paletę ruchową w sobie tylko znany sposób, który pozostaje w zgodzie z jego artystyczną intuicją lub też adaptuje ruchowe środki wypracowane wcześniej przez innego twórcę.

Historycznie rzecz ujmując, rozwój tej ekspresyjnej formy rozpoczął się w ostatnim dziesięcioleciu XIX wieku na scenach popularnych wówczas teatrów. Tancerze, którzy go tworzyli nie robili tego w ramach formalnie istniejących szkół tańca lecz działali w przekonaniu do ambitnej poza baletowej formy. Przypomina o tym napis na zwieńczeniu portalu sceny Teatru Królewskiego w Kopenhadze, który głosi, że spektakle baletowe, operowe i dramatyczne odwiedzane przez publiczność "nie służą jedynie rozrywce".

Artyści tworzący taniec modern wyłonili się głównie z nurtów artystycznych Ameryki Północnej, tj w Stanach Zjednoczonych (Loie Fuller, Isadora Duncan, Ruth St.Denis i Ted Shawn) i w Kanadzie (Maude Allan). Niektórzy z nich pochodzili z Europy, np. z Anglii (Margaret Morris), Rosji (Aleksander Saharof), Austrii (Grete Wiesenthal), Węgier i Niemiec (Rudolf Laban). Inni zaś zaczynali swoją pracę w Japonii jak np., Sada Yacco i Otihiro Kawakami. Nie dzielili oni ani tej samej podstawy, która wynikałaby z metody ćwiczeń ani nie wyszli z jednej szkoły tańca. Tym jednak co ich łączyło był podobny punkt postrzegania spraw związanych z ekspresyjnymi możliwościami zorganizowanej artystycznie formy ruchu. Jedni podkreślali niczym nie upiększone ciała a inni zaś tancerzy przybranych wysoce wyrafinowanym kostiumem. Rozwiązania scenograficzne mogły być z jednej strony realistycznym przedstawieniem gotyckiego wnętrza z drugiej zaś mogły ograniczać się do neutralnego, czarnego tła okotarowania scenicznego. Akompaniament muzyczny spektaklu tańca modern mogły stanowić dźwięki instrumentów perkusyjnych wytwarzane przez samych tancerzy w trakcie tańca jak też całkowicie niezależne utwory wykonywane przez grupy instrumentalne rozmaitych rozmiarów i stylów.

W Ameryce, w znacznie większym stopniu przyjęło się wyrażenie "taniec modern" niż termin "taniec współczesny" głównie dlatego, że dokładnie precyzowano punkt widzenia reprezentowany przez określoną grupę artystów. W Niemczech "ausdrucktanz" otworzył drogę do formy "tanztheater". Coraz częściej spierano się o słowo "współczesny" używane do określenia rodzaju tańca. Uważano, że obejmuje ono swoim znaczeniem zbyt wiele zjawisk i nie skupia wystarczająco uwagi na nowatorskiej istocie świeżo wyłaniającej się formy, którą sami tancerze właśnie kształtowali.

W sposób nieuchronny, poszczególne koncepcje tańca modern nabrały barw indywidualnych zależnie od gustu, skłonności i zainteresowań utalentowanych choreografów. Z czasem można było pokusić się o rozróżnienie szkół tańca modern. Główną siłą tańca modern jest zachęta do twórczego działania artystycznego, do samo wyrażania się poprzez kreatywne, a nie wyłącznie interpretacyjne, podejście do ruchu. Kształcenie w zakresie tańca modern rutynowo obejmuje ćwiczenia opracowane przez mistrzów rozmaitych technik w formie lekcji (Graham, Humphrey-Weidman, Cunningham, Dunham, etc), jak również podstawową wiedzę i próby w dziedzinie kompozycji.

W latach sześćdziesiątych dwudziestego wieku, cały ten aparat kształcenia w zakresie tańca modern, od przygotowania tancerza do ostatecznej formy spektaklu, został zakwestionowany przez grupę studentów kompozycji oraz choreografów, którzy odwrócili swoją uwagę od standardowych praktyk teatralnych i zaczęli pojawiać się w "nie-teatralnych" przestrzeniach, na wolnym powietrzu, bez kostiumów określających charakter postaci, bez muzyki nastrojowej, bez charakteryzacji i bez narracyjnych implikacji w strukturze ruchowej. Nastała epoka minimalizmu. Wspólną cechą twórców tego okresu była silna motywacja do zaspokojenia twórczej ciekawości, która znajdowała ujście w zgłębianiu granic możliwości ekspresji artystycznej poprzez surowy, niczym nie upiększony ruch.

Dziesięć lat później poszukiwacze teatralnych upiększeń na nowo odkryli tradycyjne tajniki rzemiosła choreograficznego. Niemal równocześnie pojawiły się nowe źródła inspiracji, jak łyżwiarstwo, gimnastyka i cyrkowe prezentacje, z których pojedyncze sztuczki zarezerwowane wcześniej tylko dla poszczególnych dziedzin, włączono w artystycznie opracowane struktury spektakli choreograficznych.

U zarania, kiedy różne style "tańca modern" zaczynały się krystalizować, uczniowie ze szkół prowadzonych przez Marthę Graham, Hanyę Holm, Doris Humphrey i Charlesa Weidmana, prowadzili między sobą ustawiczne spory. Przedmiotem tego konfliktu były wszystkie cechy odróżniające ich nauczycieli. Były jednak wyjątki, które stanowiły elementy typowe dla wszystkich twórców tego okresu, tj. ruch oparty na wykorzystaniu ciężaru ciała skierowany ku podłodze wykonywany przez bosonogich tancerzy i ogólna pogarda środowiska dla baletu. Za wiarołomnych uznawano tych, którzy potajemnie brali lekcje baletu. Wiele lat potem, jakości baletowych ćwiczeń, zwłaszcza tych wzmacniających mięśnie nabrały niebagatelnych wartości jako dodatek w procesie szkolenia tancerza modern.

Bezwarunkowym założeniem kształcenia według metody tańca modern jest przygotowanie ucznia do podjęcia wyzwania samodzielnego tworzenia ruchowych kombinacji noszących znamię jego talentu. Powstający w ten sposób zasób rozwiązań ruchowych porównać można do słownika znaków, znaczeń i symboli, które każdy składa codziennie w indywidualne kombinacje budzące większe lub mniejsze zainteresowanie. Rezultatem jest przemyślana forma osobistej ekspresji odzwierciedlająca historię i kulturę, pod wpływem których człowiek został uformowany.



CO TO JEST TANIEC WSPÓŁCZESNY

Jacek Łumiński


Taniec współczesny jest sposobem na życie, swoistego rodzaju systemem filozoficznym, w którym skupia się cała mądrość i wrażliwość współczesnego człowieka. Postrzegany jest jako ujście dla intuicji lub nieświadomych uczuć niedostępnych werbalnej, intelektualnej ekspresji.

Tak jak domeną muzyki jest iluzja czasu, malarstwa - przestrzeń, tak taniec tworzy iluzję sił nierzeczywistych, których obecność umyka naszej świadomości wraz z zakończeniem spektaklu.

Podstawowym i jedynym instrumentem tancerza jest jego ciało, najbardziej intymny i ludzki ze wszystkich instrumentów, jakimi posługuje się artysta. Ciało fizyczne i osobowość człowieka oraz zachodzące między nimi interakcje tworzą nieskończone możliwości wyrazowe, jeśli tylko odkryje się i wyzwoli tkwiące w nim siły twórcze. Nic też dziwnego, że taniec współczesny bez względu na wielość jego koncepcji od samego początku celował w rozbudzaniu cech osobowości twórczej artysty. Cechy te rozbudza się głównie poprzez improwizację, myślenie ciałem, bezpośredniość porozumiewania się poprzez zmysły - ale nie tylko. Zwrócono się ku dalekowschodnim technikom medytacyjnym, aby uświadomić tancerzom niekończące się pokłady energii drzemiące w człowieku.

Podstawowymi cechami tańca współczesnego, niezależnie od koncepcji i techniki, jest współdziałanie z siłą grawitacji, swobodny przepływ energii (easy flow), zawieszenie ruchu, czyli balansowanie między stanem równowagi a upadkiem (Suspension), izolacja ruchu, policentryzm, pęd, itp.

Wśród najbardziej znanych koncepcji tańca współczesnego są tzw.: Modern Dance (literacka koncepcja Marthy Graham), New Dance (nieliteracka koncepcja np. Anny Sokolow), Post Modern Dance (zrywająca z pojęciem ruchu tanecznego i nietanecznego), New Wave (obejmująca wszystkie znane koncepcje).

Każda ze znanych technik tanecznych zdąża do całościowego uruchomienia, całkowitego zaangażowania ciała fizycznego, eterycznego, jaźni w proces tworzenia i tańczenia.

Istnieje wiele teorii dotyczących technik komponowania dzieła tanecznego, ale żadna nie daje gwarancji stworzenia dzieła sztuki. Niewątpliwie na rozwój współczesnych koncepcji budowania spektakli choreograficznych (tak jak i na wiele sfer naszego życia) wpływ miały osiągnięcia współczesnej nauki (fizyki, matematyki i wielu innych), wiedzy o człowieku; rozwój demokracji.

Zasady komponowania rozwijane zgodnie z poczuciem spełnienia potrzeb własnej osobowości i w oparciu o wiedzę współcześnie dostępną oraz łamanie tradycyjnych koncepcji i modelowanie nowych, mogą zrodzić prawdziwe dzieła. Dziś taniec postrzegany jest w wielu kręgach jako sztuka wiodąca, napędzająca rozwój innych dziedzin artystycznej aktywności. Stał się sztuką najbardziej współczesną - oddziaływuje niezależnie od granic geograficznych, administracyjnych czy też materialnych. Płynne pozostają też granice pomiędzy poszczególnymi dziedzinami sztuki.



TANIEC WSPÓŁCZESNY JAKO ZJAWISKO ARTYSTYCZNE

Irena Turska


Korzenie tańca współczesnego odnajdujemy w związkach ruchów człowieka z jego psychiką i z reakcjami na otaczającą rzeczywistość. Związki te, zagubione w minionych stuleciach, odradzały się dopiero w 1. poł. XX w. w wyniku przemyśleń i działań garstki artystów (I. Duncan, M.Wigman, K. Joossa w Europie, R. Saint-Denis, Tada Shawan w Ameryce) z poza oficjalnego kręgu baletu. W 2. poł. minionego stulecia wyłoniła się już i okrzepła, dzięki pracy pedagogicznej i twórczości M. Graham, J. Limona, M. Cunninghama i wielu innych artystów, nowa dziedzina sztuki tanecznej, wyposażona we własną technikę, zasady kompozycji i kryteria estetyczne.

Nazwano ją "tańcem współczesnym" jako odzwierciedlającym związki z psychiką żyjącego tu i teraz artysty, żywo reagującego na przemiany kulturowe, naukowo-techniczne, cywilizacyjne, obyczajowe, społeczne w aktualnej rzeczywistości naszego świata.

Przyspieszone tempo tych przemian spowodowało, że i w sztuce rodziły się wciąż nowe kierunki, style i opcje, toteż taniec współczesny, blisko z innymi dziedzinami sztuki związany, stał się u progu XXI w. zjawiskiem bardzo złożonym. To, co aktualnie dzieje sięw tańcu nie poddaje się racjonalnej analizie i obiektywnej ocenie, gdyż nie mamy jeszcze odpowiedniej perspektywy czasowej, z której badania należy podejmować. Można tylko wskazać kilka dostrzeganych dziś cech charakterystycznych zjawiska.

Jego cech ogólną jest stosunek artystów do tańca, do ciała tancerzy, do ruchu, stosunek odmienny od postaw przedstawicieli tradycyjnie pojmowanego baletu, gdyż bardziej oparty zarówno na empirii, jak i na rezultatach badań naukowych.

Taniec współczesny cechuje więc wielka różnorodność stosowanych środków formalnych, a zarazem pewna jednostajność nastroju, klimatu w warstwie treściowej, z nutą tragizmu, beznadziei czy gorzkiej drwiny. Pogodne dzieła będące afirmacją życia, nie pozbawione akcentów humoru, należą do rzadkości.

Zadziwia natomiast rozmaitość metod kompozycyjnych, od aleatiryzmzmu po collage i minimalizm, technik tanecznych od neoklasyki do modern po akrobatykę i techniki Dalekiego Wschodu. Taniec łączy się często ze śpiewem i recytacją tekstów literackich lub komentujące sceniczne dzieła. W scenografii szeroko wykorzystywane są zdobycze naukowo-techniczne XX w. /film, video, komputery, lasery/. W warstwie treściowej zaś dominują motywy filozoficzne, religijne, psychologiczne, społeczne, przy czym są to przeważnie treści wieloznaczne, nie sprecyzowane a ich interpretację pozostawia się widzom. Stworzona więc została nowa konwencja "teatru tańca" z dramaturgią nie wzorowaną już, jak w balecie, na dramaturgii literackiej czy operowej, preferuje się fragmentaryczność, nieciągłość akcji strukturowanej raczej na montażu filmowego.

Zanika też stopniowo dawna ostrość granic między produkcją przy operowych zespołów baletowych a twórczością grup niezależnych, reprezentujących taniec współczesny. Różne techniki współczesne nauczane są dziś w szkołach baletowych, toteż choreografowie, dysponujący wszechstronnie wyszkolonymi tancerzami mogą realizować w teatrach spektakle w nowej konwencji. Godne nazwy "balet współczesny".

Czy można więc uznać taniec współczesny za zjawisko awangardowe, torujące drogę nowym kierunkom w sztuce tanecznej ? Nie toczy się tu zacięta walka ze wszystkim, co w niej zastane, nie dąży się do nowości i oryginalności za wszelką cenę, choć i takie przypadki się zdarzały zwłaszcza pod wpływem postmodernizmu.

W twórczości współczesnej szuka się dobrych wzorców w tradycji kultury rodzimej, śródziemnomorskiej i w kulturach pozaeuropejskich, nie tyle odrzuca się co przełamuje i odświeża zastane modele, odkrywa się nowe możliwości fizyczne i wyrazowe tańca, tworzy nowe konwencje dzieł tanecznych.

Jest to więc zjawisko, znaczące kolejny - a nie końcowy etap w rozwoju sztuki tanecznej.

[baletnica1998]

Taniec Współczesny jest to taniec opierający się na podstawach tańca klasycznego .
Jednak w tańcu współczesny nie można robić żadnych ,,ozdobników " czego jest tak wiele w tańcu klasycznym .
W tańcu współczesnym ( według Marthy Graham ) każdy ruch powinien wychodzić z innego , jednoczyć się z nim .
Taniec współczesny polega na kontrolowanym upadaniu , przewracaniu się .

[Mariola]

Taniec współczesny absolutnie nie opiera się na podstawach tańca klasycznego !!!!!
Jest on przeciwieństwem tańca klasycznego, to jazz czerpie z klasyki i wspolczesnego po trochu....

[Marta1991228]

Czy w tancu wspolczesnym jest wykorzystywane foutte albo skoki jette? sorry za pisownie

[JuliaWedrysz]

Jak wygląda taka lekcja tańca współczesnego? Bo zawsze się zastanawiałam czy nauczyciel po prostu pokazuje uczniom ruchy a oni je powtarzają czy też posługuje się specjalnymi nazwami??

[Georgia~]

Od jakiegoś czasu mnie nurtuje pytanie, czy są jakieś definicje współczesnego i jazzu?
W sensie, czy są jakieś sztywne reguły, które mówią, co jest ruchem jazzowym, a co już przypomina współcza?

[Sheeda]

taniec jazzowy a współczesny różnią się bardzo. Muzyka w jazzie jest przeważnie szybka z określonym tempem (np. kesha blow). Charakterystyczne dla stylu są piruety, duże skoki, podnoszenie nóg tzw. tilt/extension. Z akrobatyki dopuszczalne jedynie przejście w przód i machowe bokiem.

Współczesny ma bardzo dużu parteru i podłogi. Jest do nastrojowej muzyki. Dozwolona akrobatyka

[JuliaWedrysz]

Odpowie ktos na moje wcześniejsze pytanie ?

[simple.dancer]

Taniec współczesny to pojęcie bardzo szerokie. Określa ono techniki, style taneczne, które wyklarowały się w latach nam współczesnych, począwszy od pierwszej połowy wieku XX (a tak naprawdę pod koniec wieku XIX). Wielkimi propagatorkami sztuki tańca odmiennego niż taniec klasyczny były amerykanki Loie Fuller, Ruth St Denis oraz Isadora Duncan. Dzięki ich twórczości artyści zaczęli podążać nowymi ścieżkami, to m. in. Martha Graham, Doris Humphrey (modern dance) a w latach późniejszy postmodern dance z wielkim Mercem Cunninghamem na czele. Modern dance w polskim tłumaczeniu to taniec nowoczesny, błagam, nie mylić z tańcem dyskotekowym. Jego nomenklatura jest klarowna i merytorycznie opisana, także na lekcjach tańca współczesnego, na których pedagodzy korzystają z technik Graham, Hortona, Limona czy Cunninghama używają odpowiedniego nazewnictwa do przekazania zadawanch ćwiczeń. Wielkim artystą specjalizującym się w tańcu jazzowym i będący jego pionierem był Alvin Ailey, który początkowo studiował modern dance u Lestera Hortona. Korzystał z tańca Afro-Amerykanów, modern dance, podstaw tańca klasycznego.

[simple.dancer]

To oczywiście mega wielki skrót

[fibi]

Witam WAS

pewnie ię mylę

Dla mnie taniec współczesny- to taniec- który aktualnie zawsze sie tańczy




Poczytałam wasze wypowiedzi- wielkie dzieki.

[wojaaq28]

moja dziewczyna to by was zeżarła za takie wypowiedzi o tańcu, który tak kocha