www.balet.pl

[sfra]

Ja uwielbiam "Czerwoną Giselle" Ejfmana - to w ogóle moj ulubiony balet. Szczególnie gdy tańczy Kuzmina!

[just_me]

A mi przeciwnie - "Czerwona Giselle" nie podobała mi się. Oglądałam tą wersję ze "Złotej Dwunastki" i owszem, wspaniała technika, ale libretto - nie mój typ.

[Bajaderka]

Ja tam wolę zwykłą:P Ale uwielbiam znaną nam wszystkim (mam nadzieje) wariacje z piękną przekątną na koniec

[Joanna]

[sfra]

Tak, ta wstrząsająca historia mimetyzmu ogarniającego Spiesiwcewą i fantastyczne kompilacje Czajkowskiego ze wspólczesnymi brzdękami, no i wreszcie taniec ach, och , mrrauh!

[Joanna]

I w ogóle wszystko... Pięknie zatanczone, i świetna choreografia, i ciekawa historia z wstrząsającą puentą - po prostu genialne. Czegóż chcieć więcej?

[sfra]

... By Ejfman robił więcej baletów o balecie, bo Czajkowski tez mu wyszedł rewelacyjnie
choć sentyment mam nieco większy do "Czerwonej Giselle"

[Joanna]

A mnie się bardziej podobał Czajkowski... Może dlatego, że widziałam go na żywo, i to z dwoma wspaniałymi (zwłaszcza MW... ), I Izą Milewską, i rewelacyjną w swojej roli Krzysztoforską .

Żeby było trochę na temat, to dodam jeszcze, że 'Czajkowski' bardziej podoba mi się również od zwykłej 'Giselle'

[Nefretete]

Joanno czyzbys Ty rowniez palala uczuciem do M.W. ??

[Joanna]

Oczywiście, i to od czasu mojego pierwszego spektaklu z jego udziałem, czyli właściwie pierwszego spektaklu baletowego jaki w ogóle widziałam, i tak właściwie to chodzi właśnie o 'Czajkowskiego' Ejfmana, do którego już chyba rozumiecie, dlaczego mam taki sentyment

[Nefretete]

):):):):):):):):):):):):):):):):):):):)
bo nie wiem jak to inaczej skomentowac.
a moze stworzymy jakies trio: Ty, Ania i ja ;_

[Joanna]

Tridum życia i śmierci (tak nawiązując do 'Czajkowskiego')

[Nefretete]

tridum zycia i smierci z powodu M.W.
brzmi bardzo patetycznie

[Joanna]

Ale strasznie!!

[Puk puk w niemalowane drewno]

M.W. - tridum życia i śmierci pochwalne (does it make sense?)

[Nefretete]

of course it does

umrzec z miłości

[Kasia G]

wydzieliłam Wasze dywagacje o bateach Ejfmana z wątku o Giselle. I proszę tu mi bez offtopów o M.W. bo będę ciąć

[Nefretete]

Droga Kasiu! Chciałam zaświadczyc, iż obie z Joanną jestesmy świadome swojego karygodnego zachowania, ale, jak to stwierdziłysmy, milosc jest slepa i czego sie dla niej nie robi...

A tak na temat: "Czerwona Giselle" genialna. Jeden z bardziej trafionych spektakli pana Kaczynskiego w Zlotej XII

[Justi]

A ja widziałam tylko "Rosyjskiego Hamleta". I jestem nim zachwycona, a zwłaszcza Kuzminą Innych baletów Ejfmana niestety nie widziałam bo nie mam TV

[Joanna]

[Ladybirt]

Oglądałam "czerwoną giselle" emitowana przez tvp i wg mnie była cudowna. W pamiec zapadł mi bardzo element tańca z głową.

[Columbina]

A ja na "Czerwonej Giselle" bylam w teatrze <serduszka>

[aankaa_baletnica=)]

Ja Czerwoną Giselle oglądałam też w TVP. Ale jakoś nie pamętam, zeby mi się szczególnie spodobała, w ogóle szczególnie tego baletu nie pamiętam...

[Columbina]

Ja powinnam mieć gdzies libretto (o ilemoja mama go nie zarekfirowala na pamiatke bycia w teatrze) wiec jak znajde to napisze

[Gość]

Ja znalazłam to, co pisali o niej przy okazji Złotej (niepełnej) 12

Czerwona Giselle

Baletowa opowieść o życiu wielkiej rosyjskiej primabaleriny Olgi Spiesiwcewej w interpretacji tancerzy Sankt–Petersburskiego Teatru Baletu Borysa Ejfmana.

Historia „Giselle” rozgrywa się w Petersburgu po rewolucji i w Paryżu końca lat 20. Oparta jest na autentycznych losach tancerki Olgi Spiesiwcewej.
– Spiesiwcewa była genialną Giselle. Tancerka tak pogrążyła się w świecie swojej bohaterki, ze zabrakło jej sił na powrót do rzeczywistości. Los Giselle stał się jej losem – mówi Borys Ejfman o bahaterce swojego spektaklu.

Spiesiwcewa (1885 – 1991) była baleriną Teatru Maryjskiego w Petersburgu oraz Opery Paryskiej. Tańczyła również ze słynnymi baletami Rosyjskimi Diagilewa i z grupą Anny Pawłowej. By dobrze zagrać rolę Giselle, wiele razy odwiedzała szpitale dla umysłowo chorych. Jednak sama padła ofiarą szaleńczej miłości do Serge’a Lifara i popadła w obłęd. Odtrącona wyjechała z Rosji.

Występowała w Ameryce, w Sydney w Australii, tam oznaki choroby umysłowej wystąpiły już wyraźnie. Wybuch II wojny światowej zastał ją w Nowym Jorku. Błagała Lifara, by pomógł jej wrócić do Paryża, ale było to niemożliwe. Od 1943 do 1963 r. przebywała w szpitalu dla nerwowo chorych pod Nowym Jorkiem, a następnie w rosyjskim ośrodku opieki w Nyack, gdzie zmarła w wieku 96 lat.

– Chciałem przypomnieć światu Olgę Spiesiwcewą – mówi Ejfman. – Intrygowały mnie zawsze losy artystów baletu, którzy muszą ciągle odfruwać w świat swojej wyobraźni i marzeń, a stamtąd powracać na ziemię. Jak Spiesiwcewa powracała do strasznej rzeczywistości tamtego świata? Jej psyche nie wytrzymała tych powrotów, i odleciawszy pewnego dnia już nie wróciła. Właśnie ta cienka linia między dwoma światami, w jakich żyła tancerka, rozbudziła moje zainteresowanie.

[florinka]

to naprawde niesamowita historia... i straszna...kiedy pierwszy raz usłyszałam o historii Olgi Spiesewcewej byłam w szpoku,że można do tego stopnia zanużyć się w fikcyjnym świecie-baletu...
ale sam spektakl cudowny !!!!